Barszcz i pierożki

Wszystko zaczyna się od pierogów. Nie ważne, czy wysiada się z pociągu czy z autobusu, w stronę centrum miasta trzeba iść ulicą Czerniowiecką, szczelnie zastawioną budami oraz lokalami, które – przyznajmy uczciwie – najlepszego wrażenia nie sprawiają. Są jednak masowo odwiedzane, zwłaszcza rano, gdy nocnymi pociągami do Lwowa przyjeżdżają tłumy.

Przyjeżdżają i pędzą na śniadanie, którym w tej okolicy są właśnie pierogi. Tradycyjnie ukraińskie wareniki lub kojarzone bardziej z Rosją pielmieni, jedne i drugie w bardzo wielu smakach. Popularne są oczywiście nie tylko na śniadanie – sprawdzają się jako danie obiadowe oraz kolacyjne. A czasem na wszystkie trzy posiłki…

Jak przystało na duże, popularne wśród turystów miasto Lwów ma mnóstwo restauracji, w których można zjeść znacznie przyjemniej niż w wersji barowo-przydworcowej. Zdecydowanie najpopularniejsza, zawsze pękająca w szwach, jest jednak „Puzata Chata” – sieciowa restauracja obecna w wielu ukraińskich miastach – w samym Kijowie ma dwanaście lokali, we Lwowie cztery.

Na „Puzatą Chatę” niektórzy „prawdziwi” podróżnicy po Ukrainie kręcą nosem – że McDonald z ukraińską kuchnią, że szopka dla turystów. Na pewno nie tylko dla turystów, w największym i najczęściej odwiedzanym lokalu przy ulicy Strzelców Siczowych spotkać można studentów i chyba całą kadrę pobliskiego uniwersytetu. Goście mają do dyspozycji dużą salę na parterze oraz nieco mniejszą w piwnicy, dania wydaje obsługa w tradycyjnych, ukraińskich strojach.

Niezależnie od indywidualnej oceny z pewnością jest to doskonałe miejsce, by zapoznać się z kuchnią naszego wschodniego sąsiada. Obiad musi się oczywiście rozpocząć od zupy – podczas nawet krótkiego pobytu nie można pominąć dwóch z nich – obowiązkowego barszczu ukraińskiego oraz nieco mniej znanej poza granicami Ukrainy, lecz równie pysznej solanki.
Barszcz barszczowi nie równy – choć zawsze dość gęsty, z wieloma warzywami i śmietaną – to w każdej restauracji (próbowałem w czterech) różnił się barwą, konsystencją i rzecz jasna smakiem. Różnice są tak duże, że można więc mieć wątpliwości, czy to na pewno to samo danie. Nie trzeba dodawać, że żadna z czterech wersji nie przypominała tego, co można zjeść jako barszcz ukraiński w Polsce. Solanki również warto spróbować – kiedyś uważana za zupę chłopską, również gęsta, ma słono-kwaśny smak.

Na drugie danie – jeżeli ktoś zjadł już dostatecznie dużo pierożków by nie móc na nie patrzeć do końca życia – pozostaje kotlet po kijowsku, czyli danie od pierwszej chwili łatwe do rozpoznania, jest to bowiem ni mniej ni więcej, tylko popularny także w Polsce de volaille.

Dalsza wędrówka szlakiem gastronomicznych ciekawostek zaprowadzi do szczególnie popularnego we Lwowie miejsca, jakim jest „Kryivka”, czyli kryjówka UPA. Każdego dnia przed wejściem do urządzonego w piwnicy jednej z kamienic przy Rynku lokalu stoi długa kolejka. Sam obiekt budzi wśród Polaków kontrowersje, to jednak kolejna forma upamiętnienia organizacji, która nie kojarzy się najlepiej. Do środka nie zajrzeliśmy, czego trochę żałuję, bo jest ono ponoć atrakcją turystyczną samo w sobie ze względu na wnętrza stylizowane na partyzancką kwaterę.

Zaspokoić głód można także w wielu innych niestandardowych miejscach. Blisko „Kryjówki”, przy tej samej pierzei Rynku, znajdują się „2 Gołąbki”. Gdyby zwrócone ku sobie ptaki, w dodatku niebieskie z czerwonymi dziobami, nie były wystarczająco przekonujące, to przy drzwiach umieszczono też kilka główek kapusty. A wewnątrz kilka ton gołąbków – wybrać można różne rodzaje nadzienia i kilka sosów. Przy okazji nie zaszkodzi przyjrzeć się zabawnym tabliczkom – gołąb nakazuje zdjąć z głowy kapelusz (nieposłusznym sam zdejmie), zaś muchomor z przerażoną miną stanowczo sugeruje powstrzymanie się od palenia.

Po wyjściu z „2 Gołąbków” daleko wędrować nie trzeba, bo deser jest tuż za ścianą. W lokalu specjalizującym się w strudlach, oprócz samych ciast (jakby to było mało!) znów szczególnie ciekawy jest wystrój. Tu motywem głównym jest wałek – można na nim powiesić kurtkę, z wałków skonstruowano również żyrandole, zaś ścienne lampy ukrywają się w tarkach. Strudel warto zabrać na wynos, choć może to być ryzykowne – rysunek na drzwiach sugeruje, że ciastko potrafi szybko uciekać.

Zupełnie na zakończenie wędrówki po Lwowie zostaje pyszna, płynna, niezwykle słodka, gorąca mleczna czekolada rozlewana przez ulicznego sprzedawcę do malutkich kubeczków.

I już. Czas wracać.

Zdjęcia (38)

Komentarze (9)