Poczdamskim tramwajem do mostu szpiegów

Liczący 150 tysięcy mieszkańców Poczdam, stolica i największe miasto Brandenburgii, to nie tylko pałace i parki. Miasto posiada sieć tramwajową o długości 28,9 kilometra, po której kursuje osiem linii. Podróż najlepiej rozpocząć przy dworcu głównym, gdzie docierają tramwaje sześciu linii, przy południowym wyjściu z dworca mieści się też pętla autobusowa. Do Poczdamu można dojechać z Berlina linią S7 kolei miejskiej (co 10 minut) lub szybszymi pociągami regionalnymi. Sam dworzec sprawia niestety wrażenie centrum handlowego, w którym pomiędzy sklepami ulokowano zejścia na perony.

Tabor poczdamskich tramwajów składa się z osiemnastu najnowszych wagonów Stadler Variobahn, siedemnastu starszych, wyprodukowanych w latach 1998-2001 roku Siemens Combino oraz dwudziestu dwóch wysokopodłogowych Tatr KT4D, kursujących w dwuwagonowych składach. Poczdam był pierwszym miastem świata, który zamówił Siemensy Combino, które potem dotarły nawet do Azji i Australii – 59 wagonów tego typu można spotkać w Melbourne. Poczdamskie początki nie były łatwe, wagony przechodziły choroby wieku dziecięcego, wykryto w nich też wady konstrukcyjne ujawniające się przy większym przebiegu. W 2008 roku wagony przeszły przebudowy.

Północna i południowa część sieci dość znacznie się różnią. Na północ od dworca tramwaje kursują ulicami otoczonymi dawną zabudową, docierają w okolice parków, m.in. Charlottenhof. Wychodzę z dworca od strony północnej, przechodzę przez most na Haveli oddzielający stację od starego miasta. Wyraźnie widać z niego gmach na górze Brauhausberg. Do ubiegłego roku mieścił się tu parlament Brandenburgii, obecnie przeniesiony do odbudowanego Pałacu Miejskiego przy Starym Rynku, który mija się chwilę później. Nieco dalej, jeszcze przed placem Jedności (Platz der Einheit) znajduje się kościół św. Mikołaja.

Przy Friedrich Ebert Strasse tramwaje linii 92 i 96 przejeżdżają przez Nauener Tor – zbudowaną w 1755 roku w stylu neogotyku angielskiego Bramę Naueńską. Jeszcze kilka minut spaceru i dochodzi się do Alexandrovki – drewnianego osiedla rosyjskich żołnierzy-chórzystów. Skąd rosyjscy chórzyści w Poczdamie? Spośród pięciuset carskich żołnierzy wziętych do niewoli przez Prusaków w 1812 roku, sześćdziesięciu dwóch zostało wcielonych do chóru. Trzynaście lat później, gdy żyło już tylko dwunastu z nich, zapadła decyzja o budowie osiedla przypominającego ich ojczyznę. W pobliżu osiedla, na wzgórzu Kapellenberg zbudowano też cerkiew pw. św. Aleksandra Newskiego.

Zupełnie inny charakter ma południowo-wschodnia część sieci, gdzie linie 92 oraz 96 dowożą do nowego osiedla Kirchsteigfeld. Trasa do pętli Marie Juchacz Str. to jeden z najnowszych odcinków sieci tramwajowej.

Przed pożegnaniem z Poczdamem i ogólnie z Niemcami jadę jeszcze linią 93 na Berlińskie Przedmieście. W czasach NRD tutejsze wille przydzielane były instytucjom partyjnym. Nie ma tu pętli – wagony zmieniają kierunek poprzez wycofanie na trójkącie. To już wystarczający powód, żeby tu przyjechać, jest jednak jeszcze jeden argument. Kawałek dalej, na moście Glienicke (Glienicker Brücke) na Haweli przebiega granica między Poczdamem a Berlinem. W czasach zimnej wojny po jednej stronie był Berlin Zachodni, po drugiej NRD.

Na przeprawie nazywanej „mostem szpiegów” trzykrotnie doszło do wymiany agentów między ZSRR a Stanami Zjednoczonymi. Po raz pierwszy do wymiany doszło w lutym 1962 roku, gdy zestrzelony nad Związkiem Radzieckim amerykański pilot odzyskał wolność w zamian za przekazanie na wschód schwytanego sowieckiego pułkownika. Kolejne dwie wymiany miały miejsce w połowie lat osiemdziesiątych.

Zdjęcia (36)

Komentarze (3)