Tramwajem nowoczesnym i zabytkowym

W roku 1967 Szwecja przeszła na ruch prawostronny i wtedy z ulic Sztokholmu ostatecznie zniknęły likwidowane etapami już wcześniej tramwaje. Wyjątkiem były dwie linie podmiejskie, Lidingöbanan oraz Nockebybanan. Podobny błąd popełniło w tym okresie wiele miast, triumfalny powrót tramwajów rozpoczął się w zachodnim świecie w latach 90. XX wieku. W Sztokholmie odrodzenie tramwaju zaczęło się od... zabytków.

W czerwcu 1991 roku po linii łączącej wyspę Djurgården (pętla koło Skansenu) z Norrmalmstorg przez bulwar Strandvägen pojechały zabytkowe wagony. Bardzo szybko pojawiły się głosy, by linię zastąpić nowoczesnym tramwajem i wydłużyć jego trasę do placu Sergels torg, położonego przy węzłowej stacji metra T-Centralen. Opór lokalnych polityków spowodował opóźnienie realizacji tego pomysłu, ogólnoświatowego trendu nie dało się już jednak powstrzymać. Wzdłuż Hamngatan ułożono tory i w sierpniu 2010 roku (czyli 10 lat po Tvärbanan, o którym później) na trasę wyruszyły nowoczesne, dwukierunkowe wagony, początkowo wypożyczone z Norrköping i Frankfurtu nad Menem. Jesienią 2011 roku do Sztokholmu dotarły nowe Bombardiery Flexity Classic, które z częstotliwością wynoszącą 7,5 minuty (osiem kursów na godzinę) obsługują linię 7. Zabytkowe wagony nie zniknęły jednak ze sztokholmskich torów, obsługiwana przez nie linia 7N wciąż łączy Skansen i Norrmalmstorg.

Trasa nowoczesnej siódemki ma tylko 3,6 km, warto więc nie tylko przejechać się tramwajem, ale także przejść pieszo, prowadzi bowiem przez bardzo interesującą część miasta. Przystanek początkowy mieści się na placu Sergela – XVII-wiecznego rzeźbiarza. Na środku placu od 1972 roku znajduje się obelisk (wieczorem oświetlany) zwany jako „Kryształowy Pionowy Akcent w Szkle i Stali”. Okoliczna zabudowa jest łagodnie mówiąc paskudna i jest skutkiem modernizacyjnego szału lat powojennych.

Kolejny przystanek mieści się przy Ogrodach Królewskich (Kungsträdgården), którym również groziło zastąpienie przez nowoczesną zabudowę, czemu zapobiegły protesty społeczne. Skwer przetrwał na szczęście także budowę metra, do którego wejścia po „bitwie o wiązy” zdecydowano się umieścić po bokach parku. Latem można odpocząć przy fontannie w pobliżu pomników Karola XII i Karola XIII, zimą pojeździć na łyżwach.

Kawałek dalej mieści się Norrmalmstorg, gdzie kończy bieg zabytkowa wersja siódemki. To tu narodził się syndrom sztokholmski (lub raczej po tutejszych wydarzeniach został opisany), gdy po napadzie na położony przy placu Kreditbanken w sierpniu 1973 roku, zakładnicy uwolnieni po sześciu dniach nie chcieli zeznawać przeciw przestępcom, lecz stawali w ich obronie.

Nybroplan (Plac Nowego Mostu) jest zdominowany przez secesyjny gmach Królewskiego Teatru Dramatycznego. Spośród pięciu sal największa ma 770 miejsc. Inspirowana architekturą wiedeńską fasada zawiera wiele rzeźb, cechuje ją też typowe dla secesji bogactwo zdobień. Z boku, koło teatru stoi pomnik przedstawiający aktorkę Margaretha Krook. Kobieta w skromnym stroju i z chustą na głowie bardziej kojarzy się z bezdomną niż z gwiazdą estrady. Wzdłuż zatoki Nybroviken w kierunku wschodnim od placu prowadzi bulwar Strandvägen.

Z tego bulwaru siódemka skręca na ozdobiony statutami nordyckich bogów Djurgårdsbron (co oznacza po prostu most Djurgården), wybudowany w 1897 roku z okazji sztokholmskiej wystawy światowej i dociera na wyspę Djurgården, gdzie kończy bieg na pętli ulicznej w pobliżu galerii Waldemarsudde i Parku Książęcego.

Zdjęcia (36)

Komentarze (0)